یادداشت سردبیر
در تقویم روزهایی را به نام موضوعاتی نامگذاری می‌کنند تا بهانه‌ای باشد برای گرامی‌داشت آن موضوع، یکی از این روزها 28 اردیبهشت است که به نام روز جهانی موزه نامگذاری شده است؛ اما آیا تنها قرار دادن یک نام در تقویم کفایت می‌کند؟
به طور معمول سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری هر ساله در روز جهانی موزه و روز جهانی گردشگری بازدید از موزه‌ها و محوطه‌های تحت نظر خود را رایگان می‌کند و این یعنی تعداد بیشتری از افراد برای بازدید خواهند آمد و امسال نیز مصادف شدن روز جهانی موزه با جمعه و تعطیلی آخر هفته، تعداد بازدیدکنندگان را بیشتر ساخت. به همین دلیل طبیعی است که سازمان متولی امور موزه‌ها برای این روز برنامه‌ها و اقدامات ویژه‌تری نسبت به سایر روزها داشته باشد.
اما در نهاوند که هنوز یک هفته از برگزاری همایش ملی!!! و تخصصی!!! گردشگری نگذشته است، بعد از ظهر مهمترین موزه شهر که در حمام حاج آقا تراب مستقر شده است، تنها با یک سرباز که نیروی یگان حفاظت است، دایر بود.
یک ساختمان تاریخی وقتی نه تابلوهای راهنما دارد و نه راهنما، دیگر نمی‌توان نام موزه بر آن گذاشت، کمبود نیروی متخصص در بیشتر حوزه‌های فرهنگی نهاوند، آنچنان در چشم می‌زند که دیگر جایی برای انتقاد کردن باقی نگذاشته است، اما حداقل می‌توان انتظار داشت، سالی یکی دو روز که به مناسبت‌های مربوط به این حوزه نامگذاری شده، کمی بیشتر به این اماکن توجه نمود.
ساختمان حمام با همه زیبایی‌هایی که دارد، به طور محسوس در حال ویرانی و تخریب است، دیوارهایی که نم زده و بسیاری از بخش‌های آن پوسته پوسته شده و نمای آن در حال ریختن است، آجرکاری‌های زیبایی که سفیدک زده‌اند، سیم‌های برق بی دلیل که گوشه و کنار آویزان شده، تابلو فیوزی که زوار آن در رفته، ماکت‌ها و مانکن‌های موزه مردم‌شناسی که خاک روی آنها بی‌توجهی به این جاذبه گردشگری را فریاد می‌زند و ....
آنچه معمول است، تبلیغات و ایجاد برنامه‌های خاص برای این قبیل روزها در موزه‌هاست تا به معرفی هر چه بیشتر جاذبه‌های گردشگری پرداخته شود، اما متاسفانه در نهاوند این فرصت نیز سوخت شد.
